„Maniutka ratuje świat” napisana przez Joannę Krzyżanek i zilustrowana przez Zezona Wiewiurkę to prosta, raczej klasyczna w formie, pogodna historyjka dla młodszych dzieci poświęcona bardzo ważnemu i zdecydowanie mało pogodnemu tematowi - katastrofie klimatycznej, a ściślej rzecz biorąc wszechobecnym, nadmiarowym śmieciom, pod którymi ginie świat.
Tytułowa Maniutka to pełna temperamentu i energii mała dziewczynka, mieszkająca w kamienicy w Starym Knedelkowie, której zawsze towarzyszy Zadziorek, miniaturowy przyjaciel odnaleziony gdzieś w budyniu malinowym. Zadziorek to Maniutka, a Maniutka to Zadziorek. Są nierozłączni.
Pewnego dnia przez przypadek Maniutka widzi w telewizji program o katastrofie klimatycznej, która grozi Ziemi. Ogląda, przetwarza zdobyte informacje, myśli, obserwuje świat dookoła i analizuje zachowania ludzi w swoim otoczeniu. I zaczyna działać. Początkowo widzi winę we wszystkich wokół siebie, ale nie w sobie. Studentka Julia kupuje mleko w plastikowych butelkach, pan Gęborek wszystko pakuje w jednorazowe reklamówki, Tymek zużywa niepotrzebnie tony słomek do napojów. Nawet mama dziewczynki nie jest bez winy, gdyż do wszystkiego w kuchni używa folii. To oni są źli, to przez nich Ziemia zmienia się w jeden wielki śmietnik.
Czy aby na pewno tylko oni odpowiadają za ekologiczną katastrofę? Czy odrobinę przemądrzała dziewczynka wskazująca innym ich grzechy względem przyrody sama jest bez skazy? Czy może jest wręcz przeciwnie? Na szczęście Maniutka także u siebie zauważa destrukcyjne z punktu widzenia świata zachowania i postanawia się zmienić. Cenię, że autorka zdecydowała się na taki zabieg, dzięki temu została zrównoważona dość mocna dydaktyczna i moralizatorska nuta. Maniutka wytykająca innym błędy mogła irytować, Maniutka, która wini także siebie, pozwala czytelnikowi zidentyfikować się z problemem.
Podoba mi się ograniczenie tematyki do tych aspektów związanych z ekologią, na które dziecko w wieku przedszkolnym może mieć rzeczywisty wpływ. Sprawia to, że problem czystego bezpiecznego świata staje się bliski, a nie abstrakcyjny, tak daleki, że aż odrealniony. Maniutka ma możliwość działania, czuje swoje sprawstwo i widzi efekty. Super.
Kolejny plus książki to pokazanie prostych i realnych alternatyw, które nie szkodzą środowisku aż w tak mocny sposób. To rozwiązania, które każdy z nas łatwo może wprowadzić w swoim zachowaniu. Co więcej, uwzględniono także dodatkowe korzyści, mocne motywatory, które wcale nie zostały powiązane wyłącznie z ekologią. To oszczędność pieniędzy, rozwijanie zainteresowań w twórczy i potrzebny sposób, to wreszcie znalezienie życiowej misji.
„Maniutka ratuje świat” nie jest książką rewolucyjną w formie, ale jeśli dzięki tej opowieści choć kilkoro dzieci rzeczywiście zmieni swoje zachowania i poniesie przekaz dalej, wśród rodziny, znajomych, przyjaciół, rzeczywiście tytułowa Maniutka przyczyni się do ratowania Ziemi. Oby. Autorce udało się przy tym coś niemal niemożliwego - napisać ciepłą i przyjazną mniejszym dzieciom książkę edukacyjną o katastrofie klimatycznej, która nie straszy, nie budzi lęków, ale skłania do działania. Bardzo polecam wszystkim przedszkolakom. Wbrew pozorom mogą zdziałać całkiem dużo.
I dodatkowy argument dla rodziców. Jeśli chcecie raz na zawsze uwolnić się od problemu zabaweczek chwilóweczek, przeczytajcie historię swoim dzieciom. Powinno pomóc.
Tekst: Joanna Krzyżanek
Ilustracje: Zenon Wiewiórka
Wydawnictwo: Dwukropek
Data wydania: 2021
Liczba stron:
Oprawa: twarda
Format/forma: klasyczna książka dla przedszkolaków
Sugerowany wiek: przedszkolaki, 4+
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz