To mogła być świetna książka. Potrzebna, istotna, aktualna, poruszająca jeden z najbardziej palących problemów współczesności. Coś jednak nie zagrało. „Pojazdy CO₂. Mały przewodnik” to pozycja nie do końca przemyślana, trochę nudna. Przede wszystkim jednak nie daje ona odpowiedzi na podstawowe pytania, ślizga się po temacie. Tym razem niestety Taro Miura zawodzi.
O swoim pomyśle, założeniach autor pisze na samym końcu książki, w której chciał uzmysłowić czytelnikom w różnym wieku wielkość emisji dwutlenku węgla. Miało być ambitnie, edukacyjnie i ciekawie. Cóż, w efekcie powstała statyczna wyliczanka okraszona poprawnymi ilustracjami, taka oprawiona i wydana na ładnym papierze PowerPointowa prezentacja.
Każda rozkładówka prezentuje jeden pojazd emitujący do atmosfery dwutlenek węgla począwszy od będącego w ruchu człowieka, poprzez motocykl, konną bryczkę, samochód osobowy, autobus, sterowiec, helikopter, różne wersje pociągów, po samolot i statek pasażerski. Od najbardziej neutralnych po te, które wytwarzają ekstremalnie duże ilości CO₂. Autor uwzględnia przy tym ogólny, uśredniony poziom emisji danego środka transportu i, co ważniejsze, poziom w przeliczeniu na jednego podróżnego. To informacja kluczowa, jednak zabrakło krótkiej wzmianki tłumaczącej dlaczego.
Nie przeczę, że przytoczone dane są ciekawe, tylko że nic z nich nie wynika. Autor nie wspomina, dlaczego powinniśmy zwracać uwagę na poziom dwutlenku węgla w atmosferze, czemu musimy go ograniczać, dlaczego tak ważne jest świadome korzystanie ze środków transportu, jakie występują korelacje pomiędzy CO₂ a globalnym ociepleniem. Po prostu podaje suche fakty, a czytelnik wnioski musi wyciągnąć sobie sam.
Starszy odbiorca da radę, znajdzie kontekst dla przytoczonych faktów, zrozumie. Niestety, ta strategia zawodzi, gdy weźmiemy pod uwagę wiek, wiedzę, doświadczenie potencjalnego czytelnika, czyli dziecka w wieku przedszkolnym bądź wczesnoszkolnym. Naprawdę szkoda niewykorzystanego potencjału tej pozycji, gdyż Taro Miura porusza temat niezwykle ważny, problem, który dotyczy nas wszystkich, być lub nie być ludzkości. Po lekturze tej propozycji nawet nie wiemy, czy dwutlenek węgla to coś złego, czy nie. W tekście nie znajdziemy jakiejkolwiek podpowiedzi.
Sama forma książki jest całkiem przyzwoita. Typowe dla stylu autora, lekko schematyczne, minimalistyczne ilustracje niczym nie zaskakują, ale też nie odwracają uwagi od tekstu. Ot miłe dla oka grafiki przypominające tak często stosowane w prezentacjach clip arty.
Przyznam, że oczekiwałam od tej pozycji bardzo dużo. Lubię kreskę Taro Miury, jego sposób spojrzenia na świat, pełen znaczeń minimalizm. Oczarował mnie baśniowy „Maleńki król” (klik do recenzji), zaintrygowało nieoczywiste, zagadkowe „Tokio” (klik do recenzji). Tym razem czuję się zawiedziona. Szkoda.
Tekst i ilustracje: Taro Miura
Tłumaczenie: Karolina Radomska-Nishii
Wydawnictwo: Tako
Data wydania: 2016
Oprawa: twarda
Liczba stron: 32
Format / forma: midi
Sugerowany wiek: 3+
Super wpis. Pozdrawiam i czekam na więcej.
OdpowiedzUsuńDziękuję
UsuńNaprawdę świetnie napisane. Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńDziękuję. I również pozdrawiam
Usuń